حکمت‌هایی مبنایی و سیاست‌هایی مؤثر در سلامت جامعه از نظر پوشش
کارگروه سیاست‌پژوهی فرهنگ عمومی ارائه می‌نماید:
این گزارش «اشارات و تنبیهات»ی‌ست که می‌کوشد نقشه‌ای را مبتنی بر برخی مبادی تصوری و تصدیقی این حوزه ارائه دهد و با طرح برخی موضوعات کلیشه‌زدا، راهی را در سیاست‌پژوهی پوشش بگشاید.
این نوشتار پیش‌نهاد می‌دهد که «حجاب‌گریزی بالطبع» انسان در ظرف «محوریت تعبد در دین» مفروض سیاست‌گذاری‌ها و «حجاب/ستر شرعی» چشم‌انداز آن‌ها و مراتبی از «بهبود پوشش» اهداف‌شان قرار گیرد و سیاستگذاری در این حوزه با لحاظ «نسبیت» مبتنی بر گونه‌شناسی ذی‌نفعان انجام پذیرد.
در این نوشتار بنظامی اجمالی از «تعلیم» و «موعظه» بلکه «دعوت» مقدم بر «تعزیر» معطوف بگذشته و «امربمعروف‌ونهی‌ازمنکر» ناظر بآینده اشاره می‌شود و بطور ویژه، ضرورت «قلع/حسم ماده‌ی فساد» بعنوان کارآمدترین و کم‌آسیب‌ترین ابرقاعده بلکه کلان‌سیاست در این حوزه در کنار لزوم تحصیل شروط امربمعروف‌ونهی‌ازمنکر شناسانده می‌شود.
این پژوهش «تناصح» (خیرخواهی متقابل) مردم را دلیل یا علت «سرمایه‌ی اجتماعی» می‌داند و فعالیت‌های مردمی را در بهبود پوشش بسیار مؤثر بلکه لازم می‌شمارد و بضرورت «نصح» حکومت برای مردم و لزوم اظهار آن می‌پردازد و احساس مثبت مردم دربارهی نصح حکومت را (در کنار احساس اصالت و کفایت حکومت،) زمینه‌ی اصلی مشروعیت اقدامات حکومت در حوزه‌ی پوشش و تأثیرات مثبت آن در جامعه می‌داند.
این بیانیه باور دارد که «مرکز ثقل» سیاست‌های پوشش/حجاب باید خود محجبه‌ها باشد و ضروری‌ست در «حمایت» و «تقویت» محجبه‌ها بمثابه‌ی مهم‌ترین مبلغان (بیش‌تر داعیان بی‌کلام) پوشش مناسب کوشید و آن‌ها را در «ارتقا»ی آگاهی‌ها در این‌باره (بویژه ترقی از عادت‌ها) و یافتن «اعتبار» و منزلت اجتماعی لازم برای تأثیرگذاری یاری رساند.
پژوهشکده‌ی حکمت از آرا و نظرات گوناگون دربارهی این گزارش استقبال می‌کند.
